Po pierwsze na scenie miejscami dzieje się dużo (czytaj za dużo). Co gorsza czuć w tych miejscach wysiłek twórców włożony w ten spektakl - scenografia, rekwizyty i kostiumy oraz sposób ich wykorzystania, fragmenty śpiewane a także tańczone z towarzyszeniem obecnego pod sceną bandu - wszystko po to, aby nie pozostawić widzom żadnych wątpliwości, że jest się teatrem oryginalnym z szerokim wachlarzem sztuczek i tricków. W efekcie dostajemy nienajlepszej jakości groteskę, która nawet cieszy część publiczności, ale chyba nie o to chodzi. Problem bowiem w tym, że podobnych zabiegów Jelinek nie potrzebuje, a nawet więcej - każdy z nich zwyczajnie jej przeszkadza. Jeśli dołożymy do tego kompletne niezrozumienie kim (czym) w sztukach Jelinek jest aktor, który zamiast pogodzić się z przydzieloną mu funkcją "narzędzia" przekazującego tekst, stara się wykreować postać, to otrzymamy odpowiedz na czym polega tu błąd, bynajmniej nie czeski.
Jelinek należy pozwolić mówić. Podstawić jej dobrze wyregulowany mikrofon, podkręcić głośność, wyciszyć szumy, sprawić by słowa miały szanse dotrzeć do słuchacza bez zakłóceń. Tylko wtedy widać ich kunszt. To co pokazali Czesi w Narodowym nijak się ma do tej zasady.
Oczywiście ocena spektaklu, który ogląda się w obcym dla siebie języku zerkając co chwila na wyświetlane nad sceną napisy nie może być do końca oceną rzetelną. Tym bardziej jednak świadomi tego mankamentu twórcy powinni się skupić na klarownym dostarczeniu widzom samego tekstu, podporządkowując tej misji całą inscenizację. Bez tego nie ma Jelinek.
